Սիրադեղյանն արտացոլում է 20-րդ դարավերջի հայ իրականության յուրահատուկ էությունը՝ շնորհալի հեղինակի, քաղաքագետի, հմուտ քաղաքական գործչի, խորաթափանց դիտողի և համոզիչ բանախոսի կարողություններով։

«Հայ պատմիչներ, ջան պատմիչներ» հոդվածում նրա հիմնական բողոքներն ուղղված են իր դարաշրջանի իրողություններին և դարեր առաջ տրված պատմությանը։ Տարօրինակ է, որ դարեր առաջ մենք ունեցել ենք այդքան հզոր հայրենիք, սակայն նույնիսկ նրա օրոք մեր հայրենիքը կործանման վտանգի տակ է։ Դիտարկելով իր օրերի իրողությունները՝ նա կարծում է, որ պատմաբանները գրել են այն, ինչ իրենց ասել են գրել, ոչ թե իրականում տեղի ունեցածը:

Ճի՞շտ չէ, որ վերջին 12 տարիների իրադարձությունները (արդեն 22-րդ դարաշրջանը) և նրա պատմագրությունը ավելի քիչ առնչություն ունեն միմյանց հետ, քան երկու առանձին էթնիկ խմբերի պատմությունները կամ նույն մարդկանց խմբի ներսում տարբեր ժամանակաշրջանների պատմությունները: Ո՞րն է ապացույցը, որ դա տեղի չի ունեցել: Ի՞նչն է հուշում, որ հին ժամանակներում հայերը կարող էին ավելի խելացի լինել, քան ներկայիս: